به ياد آوردن گذشته و غم خوردن به خاطر فجايع آن، حماقت و ديوانگي است و اراده و زندگي فعلي را نابود مي کند. عاقلان پرونده گذشته را مي پيچند و روايت نمي کنند؛ گذشته با طنابهايي محکم براي هميشه در سلول فراموشي بسته و زنداني مي شود و هرگز از بند فراموشي بيرون نخواهد آمد. چون گذشته ها، گذشته و پايان يافته است. از اينرو نه غم خوردن، آن را باز مي گرداند و نه اندوه و ناراحتي، سامانش مي دهد؛ چون گذشته، ديگر چيزي نيست و وجود ندارد. لذا در کابوس گذشته و زير چتري که وجود ندارد، زندگي مکن و خودت را از شبح و کابوس گذشته نجات بده؛آيا مي خواهي آب رفته را به جوي باز گرداني و خورشيدي را که غروب کرده، طلوع دهي و نوزادي را که متولد شده، دوباره به شکم مادر بازگرداني و يا شيري را که از پستان چکيده، به درون پستان برگرداني و اشکي را که از چشم بر گونه ها سرازير شده، به چشم بازگرداني؟!پرداختن به گذشته،آشفتگي به خاطر گذشته، سوختن در آتش گذشته و در آستانه گذشته افتادن، وضعيت اسفبار و تراژدي وحشتناکي است. خواندن دفتر گذشته، ضايع کردن زمان فعلي و از بين بردن تلاش و لحظه کنوني است. خداوند، امتهاي گذشته و عملکردشان را ذکر کرده وسپس فرموده است: { تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ } «آن، امتي است که گذشته است». کار، تمام شده و رفته است.
از اينرو کالبدشکافي جسد زمان و برگرداندن چرخهاي تاريخ، فايده اي ندارد. کسي که به گذشته بر مي گردد، بسان فردي است که گندم آردشده را دوباره به آسيا مي برد و آرد مي کند يا مانند کسي است که براده هاي چوب را دوباره اره مي نمايد. از قديم به کسي که براي گذشته مي گريد، گفته اند: با گريه تو، مردگان از گورهايشان بيرون نخواهند آمد.. همچنين گفته شده که به خر گفتند: چرا نشخوار نمي کني؟ گفت: دروغ گفتن را دوست ندارم. مشکل ما اين است که از پرداختن و سامان دادن به زمان فعلي خود ناتوان هستيم و خود را به گذشته مشغول مي نماييم؛ کاخهاي زيباي خود را فراموش کرده، براي مشتي خاک و تپه اي از بين رفته مرثيه سرايي و سوگواري مي کنيم. اگر همه انسانها و جنها براي باز گرداندن گذشته دست به دست هم دهند، نمي توانند آن را بازگردانند؛ چراکه اين کار، محال است.
مردم به پشت سر و عقب نگاه نمي کنند؛ چون باد به سمت جلو مي وزد و آب، رو به جلو جريان دارد و قافله، به سوي جلو حرکت مي کند. پس تو هم با سنت و قانون حيات، مخالفت نکن.
امروز ، فقط امروز
چون صبح کردي، منتظر شام مباش؛ گويا فقط امروز زندگي خواهي کرد، نه ديروزي که با خوب و بدش تمام شده و نه فردايي که هنوز نيامده است.
امروز فقط روز توست؛ عمر تو، فقط يک روز است؛ پس ذهن و خاطرت را فقط به زندگي امروز معطوف بدار؛ گويا امروز بدنيا آمده اي و امروز خواهي مرد. اگر چنين باشي، ديگر زندگي تو در ميان خاطرات تلخ و اندوه و ناراحتي گذشته و ميان توقع آينده و شبح ترسناک و خيزش وحشتناک آن از هم نخواهد پاشيد.
توجه و تلاش و ابتکار خود را فقط صرف امروز بگردان. پس امروز بايد نمازي درست و خاشعانه بخواني و با تدبر، قرآن را تلاوت کني؛ با حضور دل به ذکر بپردازي، کارها را سنجيده انجام دهي، اخلاقي زيبا ارائه نمايي، به بهره و قسمت خويش راضي باشي، به ظاهر خود توجه نمايي و به جسم و تن خويش اهتمام بورزي و به ديگران فايده برساني.
ساعتهاي امروز را تقسيم کن و از دقيقه هاي آن به اندازه سالها و از ثانيه هاي آن به اندازه ماهها استفاده کن؛ امروز نهال خوبي و مهر بکار و کارهاي زيبا انجام بده. از پروردگارت آمرزش بخواه و پروردگارت را به ياد آور و براي سفر از اين جهان، خودت را آماده کن. بدين سان امروز با شادماني و سرور و در امنيت و آرامش زندگي بسر مي نمايي و از روزي و همسر و فرزندان و شغل خود و از خانه و دانش و جايگاه خود راضي خواهي بود؛ { فَخُذْ مَا آَتَيْتُكَ وَكُنْ مِنَ tûïحچإ3″O±9$# (144) } «پس آنچه را به تو عطا کرده ام، بگير و از شکرگزاران باش».
خلاصه اينکه اگر رويه اي را که گفتم، در پيش بگيري، امروز را بدون ناراحتي و پريشاني و بدون حسد و کينه و ناخرسندي مي گذراني.
يک جمله بايد بر لوح قلبت نقش ببندد؛ اين جمله را در دفتر خود با خطي درشت بنويس و آن اينکه (امروز فقط امروز).
اگر امروز ناني گرم و گوارا بخوري، آيا نان خشکي که ديروز خورده اي يا نانِ فردا که هنوز معلوم نيست چه باشد، به تو زياني مي رساند؟
وقتي امروز آبي شيرين و گوارا مي نوشي، چرا براي آب تلخ و شوري که ديروز نوشيده اي، غم مي خوري و چرا خودت را از ترس اينکه شايد فردا آبي آلوده و گرم بهره تو باشد، ناراحت و افسرده مي کني؟
اگر اراده اي آهنين و قاطع داشته باشي، خودت را به اين نظريه که: فقط امروز زندگي خواهم کرد، قانع مي نمايي. وقتي اين تئوري در ذهن و وجودت جاي بگيرد،آنگاه مي تواني از هر لحظه امروز براي ساختن خود، شکوفايي استعدادهايت و سامان دادن کارهايت استفاده کني؛ در اين صورت خواهي گفت: امروز بايد سخناني درست به زبان بياورم؛ پس سخن بيهوده و ناسزا و غيبت به زبان نمي آورم. امروز بايد خانه و کتابخانه ام مرتب باشد؛پس هيچ در هم بر همي نخواهم گذاشت و بلکه همه چيز بايد منظم و مرتب باشد. فقط امروز زندگي مي کنم؛پس به نظافت و قيافه ظاهري خود اهتمام مي ورزم و مي کوشم رفتار و سخنان و حرکتهاي سنجيده و درستي از من سر زند.
فقط امروز زنده هستم؛ پس در عبادت پروردگارم و خواندن نماز به کاملترين شکل تلاش مي کنم و سعي مي نمايم با خواندن نوافل، توشه اي براي آخرت خود بيندوزم و نکته مفيدي حفظ کنم و کتابي مفيد مطالعه نمايم.
زندگي من فقط امروز است؛ پس نهال فضيلت و خوبي را در قلب خود مي کارم و درخت شر و بدي را به همراه شاخه هاي خاردارش که کينه، خودپسندي، ريا و بدگماني است، از ريشه باغ دلم در مي آورم.
فقط امروز زندگي خواهم کرد؛ از اينرو به ديگران سود مي رسانم و به مردم نيکي مي کنم، به عيادت بيمار مي روم، در تشييع جنازه اي شرکت مي کنم، آدم گمشده و سرگرداني را راهنمايي مي نمايم، به گرسنه اي خوراک مي دهم، مشکل کسي را حل مي کنم، در کنار ستمديده اي مي ايستم و او را زير چتر حمايتم قرار مي دهم؛ براي فرد ضعيف و ناتواني سفارش مي کنم، با انساني مصيبت زده و رنجديده همدردي مي کنم، به عالم و دانشمندي احترام مي گذارم، دست شفقت و مهرباني بر سر کوچکترها مي کشم و بزرگترها را گرامي مي دارم.
فقط امروز زندگي خواهم کرد؛ پس اي گذشته اي که رفته و پايان يافته اي! همانند خورشيدت غروب کن؛ من هرگز براي تو نخواهم گريست وحتي لحظه اي هم براي به ياد آوردن تو درنگ نمي کنم. چون تو، ما را ترک گفته واز کوي ما رخت بر بسته اي و هرگز به سوي ما باز نخواهي گشت.
و اي آينده! تو در عالم غيب و دنياي پنهان هستي؛ من، با خيالات تعامل نمي کنم و خودم را به اوهام نمي فروشم و براي تولد چيزي که وجود ندارد، شتاب نمي ورزم؛ چون فردا، هنوز به وجود نيامده و آفريده نشده است. اي انسان! امروز، فقط امروز. در فرهنگ خوشبختي، اين، زيباترين واژه براي کسي است که زندگي را در زيباترين و درخشنده ترين صورت آن مي خواهد.
نوشته: دکتر عائض القرنی
منبع: اهل سنت کرمانشاه
تارنمای ناجی کرد 